Αρθρα

Τί χρειάζεται για να γίνει κάποιος 

καλός γονέας;

 

 

1. Γονιός δε γεννιέσαι αλλά γίνεσαι. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αποδεχθείς 

την ατελή σου φύση αλλά και να διεκδικήσεις το δικαίωμά σου να 

μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι διαρκώς μέσα από τα λάθη σου, τα 

οποία θα αναγνωρίζεις με ευθύνη και κατανόηση.

2. Ο γονιός διδάσκει κυρίως με το παράδειγμά του, όχι με τα λόγια του. 

Κάθε γονιός χρειάζεται να εφαρμόζει πρώτα ο ίδιος όσα ζητά από το 

παιδί του, να αποτελεί ένα θετικό πρότυπο γι’ αυτό.

3. Κάθε γονιός είναι υπεύθυνος για τη σωματική και ψυχική υγεία των 

παιδιών του, για τη φυσική και συναισθηματική τους ασφάλεια. 

Ωστόσο, η ευθύνη αυτή δεν πρέπει να μετατρέπεται σε υπερπροστασία 

και σε ασφυκτικό έλεγχο. Κάθε παιδί έχει ανάγκη από προστασία αλλά 

και από αυτονόμηση, σε όποιο αναπτυξιακό στάδιο κι αν βρίσκεται.

4. Η σχέση γονιού – παιδιού χρειάζεται να είναι μια σχέσης αποδοχής. 

Κάθε σχέση αγάπης χρειάζεται να βασίζεται στην αποδοχή χωρίς όρους. 

Μια σχέση αποδοχής με όρους δεν είναι γνήσια σχέση αγάπης. 

5. Ο γονιός χρειάζεται να εμπιστεύεται το παιδί του. Όπως έχτισε τη 

σχέση με το παιδί του πάνω στη βασική εμπιστοσύνη από τον πρώτο 

χρόνο της ζωής του, όπως με την έμπρακτη έκφραση της διαθεσιμότητάς 

του έκανε το παιδί να τον εμπιστεύεται, έτσι και μετέπειτα χρειάζεται 

να είναι διαθέσιμος, επιδεικνύοντας εμπιστοσύνη.

6. Ο γονιός χρειάζεται να ασκεί μέτριο έλεγχο και να εκδηλώνει άπλετη 

στοργή. Χρειάζεται να θέτει κανόνες και να οριοθετεί, αλλά και να 

εκφράζει την αγάπη του όσο και όποτε μπορεί. Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν 

από την πολλή αγάπη. Κινδυνεύουν από έλλειψη ορίων και από 

υπερβολική επιείκεια ή από άκαμπτα όρια, και από υλικά 

αγαθά που χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα της αγάπης.

7. Ο γονιός είναι σημαντικό να σέβεται το παιδί και να του 

παρέχει ένα συνεκτικό σύστημα αξιών. Αξίες όπως η 

συνεργασία, ο αλτρουισμός, η υπομονή, η δικαιοσύνη, η 

εντιμότητα, η ελευθερία, η ευγένεια είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει να 

του χαρίσει.

8. Κάθε γονιός χρειάζεται να ενδιαφέρεται για τα συναισθήματα 

του παιδιού του, να το αφουγκράζεται και να επιδεικνύει προσοχή σε

 όσα λέει και στον τρόπο που τα λέει. Δεν απαγορεύει τα συναισθήματα 

του παιδιού, ούτε τα κατακρίνει. Αυτό που προσπαθεί να ελέγξει δεν 

είναι τα ίδια τα συναισθήματα, είναι η ανεπιθύμητη συμπεριφορά που 

πηγάζει από αυτά.

9. Καλός γονιός είναι ο γονιός που μπορεί να ακούει χωρίς να παρεμβαίνει. 

Να δίνει χρόνο στην προσεκτική ακρόαση του παιδιού του με διακριτικότητα 

 και υπομονή.

10. Κάθε γονιός χρειάζεται να εμπλέκεται ενεργά στη ζωή του παιδιού του. 

Να ενδιαφέρεται να μάθει πώς περνά τη μέρα του, ποιοι είναι οι φίλοι του, 

τι του αρέσει. Να διαθέτει χρόνο για συζήτηση, αλλά και χρόνο 

για να συμμετέχει ως φυσική παρουσία στις δραστηριότητες του 

παιδιού, στις γιορτές του σχολείου, στα καλέσματα των φίλων του κτλ.

11. Ο γονιός χρειάζεται να μην ξεχνά ότι δεν είναι μόνο γονιός.Είναι 

σύντροφος, φίλος, παιδί, συνάδελφος. Ο γονικός ρόλος απορροφά 

σημαντικό μέρος του χρόνου και της ενέργειας ενός ενηλίκου, 

δεν πρέπει ωστόσο να απορροφά όλο του τον χρόνο. Ας μην ξεχνάμε, 

εξάλλου, ότι το παράδειγμα ενός τέτοιου γονιού μακροπρόθεσμα δεν 

αποβαίνει προς όφελος του παιδιού, ούτε αποτελεί θετικό πρότυπο 

για τη δική του ενήλικη ζωή.

12. Να μην ξεχνά ότι δεν είναι τέλειος κι ότι δεν μπορεί να γίνει τέλειος. 

 Μπορεί όμως να καταφέρει να κατακτήσει την ψυχραιμία και να 

φροντίζει να είναι συνεπής με όσα λέει και κάνει. Τα παιδιά πείθονται 

με τη σοφία των μεγάλων, όχι με την επίδειξη της δύναμής τους. Τέλος, 

ο καλός γονιός δεν ξεχνά ποτέ να αγαπά τον εαυτό του.

_______________________
   ~ Βιβλιογραφική παραπομπή Παππά, Β. (2016). Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα Γονικής Ταυτότητας (EPPI). Εγχειρίδιο για ειδικούς. Αθήνα.


by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

 

=======================================

Γιατί τα παιδιά μας βαριόνται τόσο στο σχολείο, δε μπορούν να περιμένουν, απογοητεύονται εύκολα και δεν έχουν πραγματικούς φίλους;

Posted by Ιωάννα Φωτοπούλου on 20 Ιουνίου 2016, 10:15 μμ

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα πολύ καλό άρθρο που εξηγεί ένα φαινόμενο που βιώνουμε όλοι στις τάξεις μας και με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο έντονο. Έτσι αποφάσισα να το μεταφράσω και να το αναρτήσω εδώ πιστεύοντας ότι κάποιοι θα βοηθηθούν διαβάζοντας το. Αν μη τι άλλο, για μας τους εκπαιδευτικούς είναι παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι δεν ευθυνόμαστε μόνο εμείς και η καλοκαιρινή μας άδεια για όλα τα δεινά του κόσμου…
Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.
Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…
Τεχνολογία 
Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους. Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.
Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν
“Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες. Τα παιδιά μας βαθμιαία γίνονται λιγότερο εξοπλισμένα να τα βγάζουν πέρα ακόμα και με λίγο στρες κάτι το οποίο μελλοντικά γίνεται τεράστιο εμπόδιο στο να επιτύχουν στη ζωή. Η ανικανότητα για καθυστερημένη ικανοποίηση φαίνεται συχνά στις αίθουσες διδασκαλίας, στα εμπορικά κέντρα, στα εστιατόρια και στα καταστήματα παιχνιδιών τη στιγμή που το παιδί ακούει όχι επειδή οι γονείς έχουν διδάξει τον εγκέφαλο των παιδιών τους να παίρνει αυτό που θέλει ακριβώς τη στιγμή που το θέλει.
Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο
“Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής. Επιπρόσθετα, τους στέλνουμε το λάθος μήνυμα. Μαθαίνουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην κάνουν ότι δε θέλουν. Η λογική ότι πρέπει να το κάνεις απουσιάζει. Δυστυχώς, προκειμένου να πετύχουμε τους διάφορους στόχους στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο το οποίο μπορεί να μη συμπίπτει πάντοτε με αυτό που θέλουμε. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί θέλει να είναι άριαστος μαθητής, πρέπει να μελετήσει σκληρά. Αν θέλει να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρέπει να προπονείται κάθε μέρα. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν αλλά δυσκολεύονται πάρα πολύ να κάνουν αυτό που πρέπει για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ανεπίτευκτους στόχους και αφήνει τα παιδιά απογοητευμένα.
Ατέλειωτη διασκέδαση
Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους; Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδευέται όμως μέσα από τη δουλειά.
Περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση.
Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!
Ο εγκέφαλος είναι σαν ένας μυς που είναι εκπαιδεύσιμος και επανεκπαιδεύσιμος. Εαν θέλεις το παιδί σου να είναι ικανό να κάνει ποδήλατο, του διδάσκεις ποδηλατικές ικανότητες. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να περιμένει, πρέπει να του διδάξεις υπομονή. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να κοινωνικοποιείται, πρέπει να του διδάξεις κοινωνικές δεξιότητες. Το ίδιο εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες δεξιότητες. Δεν υπάρχει διαφορά!!
Ωστόσο, μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σου με το να εκπαιδεύσεις τον εγκέφαλό του έτσι ώστε το παιδί σου να λειτουργεί με επιτυχία σε κοινωνικό, συναισθηματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Και να πως:

Περιόρισε την τεχνολογία και επανασυνδέσου συναισθηματικά με το παιδί σου.

• Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα.
• Εκπλήξτε τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο.

Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση

•  Κάντε τα να περιμένουν!!! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα.
• Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω
• Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας.
• Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα.

Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγιή.

• Κάντε ένα χρονοδιάγραμμα για τις ώρες των γευμάτων, του ύπνου και τη χρήση τεχνολογίας.
• Σκεφτείτε τι έιναι καλό γι’αυτά, όχι τι θέλουν και τι δε θέλουν. Θα σας ευχαριστούν αργότερα στη ζωή τους γι ‘αυτό. Η γονεϊκότητα είναι μια σκληρή δουλειά. Πρέπει να είσαι δημιουργικός ώστε να τα καταφέρεις να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’αυτά επειδή τις περισσότερες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουν.
• Τα παιδιά χρειάζονται πρωινό και θρεπτικό φαγητό. Πρέπει να ξοδέψουν χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες και να πάνε για ύπνο σε μία σταθερή ώρα έτσι ώστε να έρθουν στο σχολείο διαθέσιμα για μάθηση την επόμενη μέρα.
• Μετατρέψτε τα πράγματα που δεν τους αρέσει να κάνουν ή να προσπαθούν σε διασκεδαστικά, συναισθηματικά διεγερτικά παιχνίδια.

Διδάξτε τα παιδιά σαν να κάνουν μονότονη εργασία από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθώς αυτό είναι το θεμέλιο για τη μελλοντική εργασιμότητα.

• Να διπλώνουν τα στεγνά ρούχα, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να απλώνουν ρούχα, να τοποθετούν στη θέση τους τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, να στρώνουν τραπέζι, να στρώνουν το κρεβάτι τους
• Να είστε δημιουργικοί. Αρχικά κάντε το διεγερτικό και διασκεδαστικό έτσι ώστε ο εγκέφαλός τους να το συνδέσει με κάτι θετικό

Διδάξτε τους κοινωνικές δεξιότητες

• Διδάξτε τους να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να λένε όμορφα λόγια στους άλλους, να χρησιμοποιούν το ευχαριστώ και το παρακαλώ.

Από την εμπειρία μου σαν εργοθεραπεύτρεια, τα παιδιά αλλάζουν, τη στιγμή που οι γονείς αλλάζουν την οπτική τους για τη γονεϊκότητα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να επιτύχουν στη ζωή εκπαιδεύοντας και δυναμώνοντας τον εγκέφαλό τους νωρίς παρά αργά!!!

Victoria Prooday

πηγή: http://yourot.com/parenting-club/2016/5/16/why-our-children-are-so-bored-at-school-cant-wait-and-get-so-easily-frustrated

=============================================

Άρθρο για συζήτηση..............

"Οι γονείς-ελικόπτερα": Γονείς που έρχονται στο σχολείο με επιθετική ακόμα και πολεμική διάθεση

---

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 10 Απρίλιος, 2016 - 07:54 | Στην Κατηγορία: 

Εκπαίδευσηhttps://www.alfavita.gr/arthron/oi-goneis-elikoptera-goneis-poy-erhontai-sto-sholeio-me-epithetiki-akoma-kai-polemiki

"Helikoptereltern"

 Ένα φαινόμενο που παίρνει διαστάσεις τα τελευταία χρόνια στην Εκπαίδευση είναι οι γονείς που έρχονται στο σχολείο με επιθετική ακόμα και  πολεμική διάθεση. Αυτοί οι γονείς δεν εμπιστεύονται και αμφισβητούν το σχολείο σε κάθε του πτυχή. Σχεδόν σε καθημερινή βάση έρχονται σε προστριβές με το σχολείο για άπειρα σημαντικά ή και απολύτως ασήμαντα θέματα.
Είναι συνήθως γονείς ανώτερης μόρφωσης ,  υπερπροστατευτικοί, με απόλυτες απόψεις για την εκπαίδευση και την ανατροφή των παιδιών, που  απαιτούν από το σχολείο να προσαρμοστεί στις δικές τους αντιλήψεις και επιθυμίες, τις οποίες θεωρούν αδιαπραγμάτευτες.
Κάποιους  απ` αυτούς τους γονείς θα τους συναντήσει κανείς , στα διαλείμματα,   ανελλιπώς  στα κάγκελα  του σχολείου για να φέρουν «κάτι»  (στο υπέρβαρο συνήθως)  παιδί τους, που, όμως,  «δεν τρώει τίποτε».
 Όταν ψιχαλίζει έρχονται να δουν αν βγήκαν  τα παιδιά στην αυλή στο διάλειμμα και αρρωστήσουν.

Όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο θέατρο κουβαλούν μαζί τους το κινητό (που γνωρίζουν ότι  απαγορεύεται) γιατί θέλουν να ξέρουν που βρίσκονται τα παιδιά, «μη συμβεί κάτι».
Στην τσάντα τους κουβαλούν προμήθειες που θα έφταναν  να ταΐσουν τουλάχιστον δυο παιδιά για μια ολόκληρη μέρα και …για να μη ζηλεύουν κουβαλούν μαζί τους χρήματα (από πέντε μέχρι και  δέκα Ευρώ στις εποχές τις κρίσεις)  «να πάρουν κάτι από το κυλικείο».

Ανησυχούν για τους βαθμούς. Για τους σημαιοφόρους. Για το ποια δασκάλα θα πάρει την τάξη του χρόνου. Για το αν θα τελειώσουν την ύλη (της Δευτέρας δημοτικού)!! Για τις πολλές ή λίγες εργασίες που τους βάζει η δασκάλα. Και οπωσδήποτε για το Bullying. To παιδί τους είναι πάντοτε θύμα. Ποτέ θύτης. Αν όλοι λένε το αντίθετο, τότε απλά αυτό  έχει στοχοποιηθεί
Τα παιδιά αυτών των γονιών, συνήθως, αντιμετωπίζουν προβλήματα προσαρμογής και συνύπαρξης στο σχολικό περιβάλλον. Έχουν  δυσκολίες να σεβαστούν τους κανόνες του σχολείου και δημιουργούν διαρκώς προβλήματα με τους συμμαθητές τους αλλά και τους εκπαιδευτικούς .

Τα τελευταία χρόνια έχουμε ένταση   του φαινομένου και η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί στη συστηματική απαξίωση του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών,   από τα ΜΜΕ,  που έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις  στα μνημονιακά χρόνια.  

Εκτός όμως απ` αυτή την εξήγηση σίγουρα παίζουν ρόλο και πολλοί ακόμη παράγοντες.
Ο  άκρατος ατομικισμός, η πίστη στο «δικό μου παιδί που  αδικείται» γιατί είναι ξεχωριστό και δεν το καταλαβαίνει κανείς, η ανασφάλεια για το μέλλον, η  αμφισβήτηση κάθε δημόσιου και συλλογικού αγαθού  (που είναι διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό και άδικο, όπως η θηριώδης προπαγάνδα διαλαλεί)  είναι κάποιοι από τους παράγοντες .

Πολλοί ακόμη παράγοντες, όπως η ηλικία αυτών των γονιών (συνήθως είναι γονείς μεγαλύτερης ηλικίας) και  ο αριθμός παιδιών στην οικογένεια παίζουν ρόλο .
Επίσης είναι εντυπωσιακό ότι μεγαλύτερα προβλήματα δημιουργούνται στα σχολεία  σε οικονομικά πιο εύρωστες   απ` ότι  σε πιο  φτωχές και υποβαθμισμένες συνοικίες, όπου τα και τα πραγματικά  προβλήματα είναι και πιο έντονα.
Το φαινόμενο αυτό έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις  μετά την ψήφιση του νόμου που έθετε σε αργία τους εκπαιδευτικούς ακόμα και με την κατάθεση μήνυσης εναντίον τους.
Δεκάδες ήταν οι περιπτώσεις εκπαιδευτικών, σε ολόκληρη τη χώρα, που βίωσαν έναν πραγματικό εφιάλτη, συχνά με αστήρικτες και αστείες κατηγορίες.
Αυτή όμως η κατάσταση δεν ταλαιπώρησε μόνο κάποιους εκπαιδευτικούς. Δημιούργησε ένα τοξικό κλίμα στα σχολεία.
Οι εκπαιδευτικοί ένιωθαν  και ακόμα νιώθουν ότι είναι  ευάλωτοι και απροστάτευτοι  μπροστά  σε παράλογες απαιτήσεις   και επιθετικές συμπεριφορές  μερίδας γονέων.
Από την πλευρά της διοίκησης ακόμα και κραυγαλέα παράλογες καταγγελίες ακολουθούσαν την τυπική διαδικασία της διερεύνησης, «δικαιώνοντας», έστω και πρόσκαιρα, αυτού του τύπου τη συμπεριφορά.
Αυτή η αντιμετώπιση  ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο  τη γιγάντωση  του φαινομένου.
(Τελευταίο κρούσμα η καταγγελία σε σχολείο της Κρήτης που οδήγησε 24 από τους 25 εκπαιδευτικούς του σχολείου να ζητήσουν απόσπαση από το σχολείο. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το σύνολο των εκπαιδευτικών οποιουδήποτε σχολείου , από μια κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη,  θα κάλυπταν συναδέλφους με  απαράδεκτη συμπεριφορά.)
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα, ίσως το σοβαρότερο, που δυσχεραίνουν την εκπαιδευτική διαδικασία είναι η, χωρίς σοβαρή αιτία, απαξιωτική και επιθετική συμπεριφορά μερίδας γονέων.
Μέσα σε τέτοιο κλίμα η ίδια η  εκπαιδευτική διαδικασία καθίσταται προβληματική .

Κανείς βέβαια δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το σχολείο είναι ένας χώρος απαλλαγμένος από προβλήματα όπου όλα λειτουργούν ιδανικά  ή ότι και οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν ευθύνες, κι αυτοί εξάλλου μέρος αυτής της κοινωνίας είναι, αλλά αυτή η κατάσταση ελάχιστα είχε να κάνει με πραγματικά προβλήματα.

 Όπως θα διαβάσετε στη συνέντευξη που μεταφράζουμε   το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό (παρότι στην Ελλάδα της γενικευμένης κρίσης εξελίσσεται διαρκώς  και παίρνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά) , τα ίδια πάνω κάτω φαινόμενα με παρεμφερείς ή και πανομοιότυπες  αιτίες εμφανίζονται και σε άλλες χώρες.
Με μια ουσιώδη διαφορά.

Στις  άλλες ευρωπαϊκές  χώρες αναγνωρίζεται ως παθολογικό κοινωνικό φαινόμενο. Στην Ελλάδα αυτή η   συμπεριφορά υπερπροστατευτικών γονέων,  επαινείται ως υπεύθυνη στάση απέναντι στην ανευθυνότητα δημοσίων λειτουργών.
Ο κραυγαλέος λαϊκισμός  των Μ.Μ.Ε.  και τα συμφέροντα απαξίωσης ης δημόσιας εκπαίδευσης  κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Η  συνέντευξη που δημοσιεύουμε πιο κάτω είναι από τη γερμανική εφημερίδα  “ Lausitzer  Rundschau”.
Αφορμή για τη συνέντευξη ήταν η κυκλοφορία του βιβλίου του εκπαιδευτικού Γιόζεφ Κράους  με τίτλο « Γονείς- ελικόπτερα»,  στο οποίο αναλύει το φαινόμενο των υπερπροστατευτικών γονέων και τις επιπτώσεις από τη συμπεριφορά τους στην εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και στην ανάπτυξη των ίδιων των παιδιών τους.
 Το βιβλίο αυτό έγινε μπεστ σέλλερ στη Γερμανία (το βιβλίο βρίσκεται σε διαδικασία έκδοσης  και στα κινέζικα)  και ο Γιόζεφ Κράους καλείται συχνά από διάφορους φορείς και δίνει διαλέξεις στη Γερμανία αλλά και σε άλλες γερμανόφωνες χώρες,  αναλύοντας το φαινόμενο.

„Helikopter-Eltern – Schluss mit Förderwahn* und Verwöhnung“
«ΓΟΝΕΙΣ-ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΑ»
«Τέλος με την υπερπροστατευτικότητα και την αντιμετώπιση  των παιδιών ως  αλόγων  κούρσας.»
Ποιοι είναι «οι γονείς-ελικόπτερα»;

Είναι γονείς οι οποίοι σαν ιπτάμενα  ραντάρ υπερίπτανται  κάθε στιγμή πάνω από  τα παιδιά τους  και είναι έτοιμοι να επέμβουν για να τα «σώσουν». Συνήθως σηκώνουν πολλή σκόνη και η εμφάνισή τους γίνεται πάντα με θόρυβο. Μεταξύ αυτών των γονιών μπορεί κανείς να διακρίνει τα «ελικόπτερα διάσωσης», « τα ελικόπτερα άμεσης επέμβασης»  και « τα ελικόπτερα μεταφοράς». Τους συναντά κανείς στα νηπιαγωγεία, στα σχολεία, στους συλλόγους και τα ιατρεία.
Δεν υπήρχαν πάντα τέτοιοι γονείς ή είναι φαινόμενο του καιρού μας;
Μεμονωμένες περιπτώσεις υπήρχαν και πριν. Υπάρχει όμως σημαντική αύξηση στη Δύση όπως και στην Ασία. Πριν από μερικά χρόνια οι « γονείς - ελικόπτερα»   ανήκαν στην ανώτερη τάξη.   Κατά τη γνώμη μου τους συναντά κανείς πια και  στη μεσαία τάξη. Κατά τις εκτιμήσεις μου οι « γονείς – ελικόπτερα», όπως και άλλες ακραίες  περιπτώσεις γονέων,  όπως  γονείς που παραμελούν τα παιδιά τους,  είναι περίπου το ένα τρίτο των γονιών. Ευτυχώς τα δύο τρίτα των γονιών είναι συνεργάσιμοι,  κανονικοί, φυσιολογικοί άνθρωποι
Σε τι οφείλεται η αύξηση του αριθμού των «γονιών -ελικόπτερα»;
Ένας λόγος είναι ότι αυξάνεται ο αριθμός των οικογενειών με ένα παιδί. Επίσης το γεγονός ότι πολλοί πλέον γίνονται γονείς σε μεγαλύτερη ηλικία. Στη Γερμανία αυξάνεται ο αριθμός των οικογενειών με ένα παιδί.
 Επίσης υπάρχει κι ένα άλλο κρίσιμο στοιχείο. Αυτό είναι ότι πολλοί  γίνονται  γονείς σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία. Οι μεγαλύτεροι σε  ηλικία  γονείς  είναι πολύ «προγραμματισμένοι», με λιγότερο αυθορμητισμό και μικρότερη ενσυναίσθηση.
Επίσης παρατηρείται μια όλο και μεγαλύτερη ψυχολογικοποίηση  της ανατροφής των παιδιών.  Αυτό οφείλεται σε  μια πραγματική πλημμυρίδα της λεγόμενης βιομηχανίας συμβουλευτικής, μέσω του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου.
Μέσα σ` όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και το φόβο  που προκαλείται από  τις έρευνες που «διαπιστώνουν»  ότι  οι γερμανοί μαθητές υστερούν σε σχέση με τους συνομηλίκους τους παγκόσμια και ότι  αν δεν φοιτήσουν στο ανώτερο σχολείο (Gymnasium)  και δεν κάνουν το Abitur  (απολυτήριες εξετάσεις που εξασφαλίζουν τη φοίτηση στα πανεπιστήμια) δεν έχουν καμιά ελπίδα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Ποια είναι η εξέλιξη των παιδιών αυτών των γονέων;
Τα παιδιά αυτά ενώ αναπτύσσουν έντονες φιλοδοξίες  από την άλλη δυσκολεύονται να αναλάβουν ευθύνες. Δυσκολεύονται στην πραγματικότητα  να ενηλικιωθούν και περνάνε   μια παρατεταμένη  εφηβεία. Δεν αποκτούν πραγματική αυτονομία από τους γονείς.  Όπως καταλαβαίνεται αυτά τα παιδιά γίνονται στη συνέχεια και  προβληματικοί σύζυγοι.
Τα σημερινά παιδιά είναι διαφορετικά από τα παιδιά των προηγούμενων γενεών;
Η υπερπροστατευτική παιδαγωγική έχει κάνει τα παιδιά διαφορετικά. Η ακτίνα δράσης των σημερινών δεκάχρονων  παιδιών από τα δύο με τρία χιλιόμετρα που ήταν παλιότερα έχει περιοριστεί στα 200 με 300 μέτρα ( Σημ: Στις ελληνικές πόλεις μάλλον έχει μηδενιστεί.). Πολλά παιδιά που  υπερπροστατεύονται, δεν τους επιτρέπεται, για παράδειγμα,  να σκαρφαλώσουν σε ένα δέντρο και μεταφέρονται με το αυτοκίνητο μέχρι την πόρτα του σχολείου. Έτσι δεν μαθαίνουν μόνα τους να διαχειρίζονται  τους κινδύνους.
 Το τηλεοπτικό στερέωμα, από την άλλη,  τρομοκρατεί ότι παντού υπάρχουν κίνδυνοι και ότι  το κακό καραδοκεί. Οι στατιστικές, βέβαια, δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Για παράδειγμα ο αριθμός των νεκρών από τροχαία από τη δεκαετία του 1970 έχει μειωθεί κατά 80%. (Ακόμα και η περίπτωση της παιδικής  κακοποίησης οι έρευνες δείχνουν ότι κατά 90% συμβαίνουν στο στενό  οικογενειακό περιβάλλον κι όχι έξω από αυτό, αναφέρει ο Γιόζεφ Κράους σε άλλη συνέντευξη του  στην εφημερίδα Die Welt.)

Εκτός από γονείς, υπάρχουν και παππούδες -ελικόπτερα;
Όπου συμμετέχω σε ημερίδες με θέμα τους «γονείς - ελικόπτερα»  έρχονται και πολλοί παππούδες. Μερικοί όντως κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους. Υπάρχουν όμως και πολλοί παππούδες με τους οποίους  μιλάω,   που αντιμετωπίζουν με έντονο σκεπτικισμό την ανατροφή των σημερινών παιδιών.

Ποιος είναι ο αντίλογος στους «γονείς- ελικόπτερα»;
Κατά την άποψή μου η ανατροφή των παιδιών είναι μια υπόθεση που έχει κάποια όρια στον προγραμματισμό. Πρέπει να βρίσκει κανείς τη χρυσή τομή μεταξύ του «καθοδηγώ»  και του «αφήνω να αναπτυχθεί». Οι γονείς δεν πρέπει από φόβο ότι θα χάσουν την αγάπη των παιδιών τους να αφήνουν τα παιδιά να κάνουν ότι θέλουν. Θα πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά να παίρνουν πρωτοβουλίες, ακόμα κι αν αποτύχουν θα μάθουν να διαχειρίζονται την απογοήτευση  και την αποτυχία τους. Πρέπει να τα εμπιστευτούμε γιατί έτσι θα αποχτήσουν αυτοεκτίμηση, θα γίνουν υπεύθυνα και θα εξελίσσονται με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το χιούμορ παίζει σημαντικό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών. Το χιούμορ ακτινοβολεί ζεστασιά , δημιουργικότητα και καλοσύνη. Δίνει μια ευκαιρία τις ανεπάρκειες  και τις δυσκολίες μας να τις αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα.

Είναι η περίπτωση των «γονιών- ελικόπτερα» θεραπεύσιμη;
Σε ένα πρώτο στάδιο, όσο υπάρχει ακόμα η ευελιξία και η δυνατότητα να αλλάζει κανείς, μπορεί αυτό να συμβεί. Κι όταν συμβεί  σε πολλές περιπτώσεις έχει και σαν αποτέλεσμα οι γονείς αυτοί να θέλουν να αποχτήσουν περισσότερα παιδιά.
*Η έκφραση  Förderwahn σημαίνει τη μανία να φορτώνονται τα παιδιά με δραστηριότητες.

Ο Γιόσεφ Κράους είναι πρόεδρος  συνδικάτου εκπαιδευτικών της Γερμανίας  (Deutsche Lehrerverband) , διευθυντής Λυκείου  και ψυχολόγος.

Σημ: 1.Πάνω στο ίδιο θέμα έχει ενδιαφέρον η επιστολή που έστειλε στην εφημερίδα "Stuttgarter Zeitung"    ο διευθυντής του Δημοτικού σχολείου της πόλης Bad Cannstatt, Ράλφ Χέρμαν,  διαμαρτυρόμενος για τη συμπεριφορά των γονιών του σχολείου. Γράφει χαρακτηριστικά: « Καθημερινά πολλοί γονείς φέρνουν τα παιδιά τους στο σχολείο με το αυτοκίνητο μέχρι την είσοδο του σχολείου, όπου  παρκάρουν παράνομα  παρεμποδίζοντας την ασφαλή είσοδο των μαθητών. Στη συνέχεια ξεφορτώνουν τσάντες και παιδιά και τα ακολουθούν κουβαλώντας  τις τσάντες μέσα στις τάξεις όπου και  περιμένουν να βγάλουν τα μπουφάν των παιδιών και να τα κρεμάσουν στις κρεμάστρες. Με την ευκαιρία ψάχνουν και  τους εκπαιδευτικούς για να ρωτήσουν διάφορα πράγματα. Η κατάσταση, γράφει ο διευθυντής, είναι απίστευτη και απαράδεκτη.»
2. Η έκφραση « γονείς- ελικόπτερα»  ‘Helikopter-Eltern’ προέρχεται από την Αμερική, όπου  επίσης το  φαινόμενο έχει, από χρόνια,  πάρει διαστάσεις. ( Ο συγγραφέας επιλέγει αντί της γερμανικής λέξης  Hubschrauber  την  ελληνική λέξη  Helikopter  για τον τίτλο του βιβλίου. Η ελληνική λέξη εμπεριέχει περισσότερες έννοιες από τη γερμανική που αποδίδει περισσότερο το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο.)
3. Η εικόνα, όπως και το μικρό βίντεο που ακολουθεί,  είναι από συνέντευξη του Γιόζεφ Κράους στην εφημερίδα   “Die Welt”. To μικρό βίντεο είναι από την Τροχαία της Φραγκφούρτης , στην προσπάθεια της για ευαισθητοποίηση των πολιτών σε σχέση με  τα προβλήματα που δημιουργούνται στην κυκλοφορία από τους   γονείς, οι οποίοι  επιμένουν να μεταφέρουν τα παιδιά τους με το αυτοκίνητο μέχρι την πόρτα του σχολείου.
4. Το δεύτερο βίντεο περιγράφει το αντίστοιχο φαινόμενο στην Αμερική. Η διαφορά με την Ευρώπη είναι ότι σε κάποιες Πολιτείες της Αμερικής επεμβαίνει αυτεπάγγελτα η υπηρεσία ανηλίκων και  μπορεί να πάει κανείς ακόμα και στη  φυλακή αν αφήσει τα παιδιά του  να πάνε μόνα τους στο σχολείο. ( Μια μητέρα που άφησε το εννιάχρονο παιδί της να πάει με το τρένο μόνο του στο σχολείο «αναδείχτηκε»  η  χειρότερη μητέρα όλων των εποχών!!)
 Η μητέρα στο βίντεο  παρακολουθεί μέσω GPS την κόρη της ακόμα κι όταν πηγαίνει με το αυτοκίνητο βόλτα ( με πόσα χιλιόμετρα τρέχει, τη μουσική ακούει και σε τι ένταση). Ελέγχει, επίσης,  απόλυτα την προσωπική της  ζωή (όταν δέχεται στο σπίτι το φίλο της, για παράδειγμα,  η πόρτα του δωματίου είναι πάντα ανοιχτή και ένας από τους δύο γονείς παρών),   με το επιχείρημα της ασφάλειας.

Εισαγωγικό κείμενο και μετάφραση
Τσουκάλης Δημήτριος
Γραμματέας Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Χαϊδαρίου
Αν. Αιρετός ΠΥΣΠΕ Γ Αθήνας

======================================================================================================

      

Μετά από την καθιερωμένη συγκέντρωση γονέων του Οκτώβρη και την συζήτηση που ακολούθησε νομίζω πως καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά στην θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης του Gardner.

Η Ελένη Γαρυφαλάκη (σύμβουλος αγωγής και εκπαίδευσης ) μέσα από ένα άρθρο της μας λέει .

ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ .ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΗΝ (ΞΑΝΑ)ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ;

H θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης δεν είναι καινούρια, καθώς μετράει σχεδόν 30 χρόνια αναγνώρισης από την επιστημονική κοινότητα. Βεβαίως όταν ο εμπνευστής της, ο Howard Gardner καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Harvard, είπε το 1983: “Κύριοι, ξεχάστε όσα ξέρετε, δεν υπάρχει ένα είδος νοημοσύνης”, όλοι τον κοίταξαν με απορία.

Ένα μωρό που μόλις γεννήθηκε, έχει τρισεκατομμύρια νευρώνες που περιμένουν ερεθίσματα για να δημιουργήσουν συνάψεις στον εγκέφαλο. Η χρήση αυτή των εγκεφαλικών κυττάρων γίνεται ενστικτωδώς, χωρίς τη βοήθεια παιδαγωγού, εκπαιδευτικού συστήματος ή, τέλος πάντων, κάποιου ειδικού. Αρκεί η επαφή με τη φωνή και το δέρμα της μητέρας, το χάδι, η ικανοποίηση της πείνας με το θηλασμό, ερεθίσματα που δημιουργούν συναισθηματική ασφάλεια στο νεογέννητο και το καθιστούν ικανό, κατά τη διάρκεια των ημερών, των εβδομάδων και των μηνών που περνούν, για να αφομοιώσει ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών και να αναπτύξει απίστευτες δεξιότητες, συμπεριλαμβανομένου του λόγου και της γλώσσας, χωρίς τη χρήση βιβλίων.

Αυτή η ραγδαία εξέλιξη πολλές φορές δύναται να εμποδιστεί όταν το παιδί πάει στο σχολείο, καθώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε ο μαθητής να χρησιμοποιεί περισσότερο το αριστερό του ημισφαίριο, δηλαδή τη λογική σκέψη, το σειριακό συλλογισμό, δηλαδή τη γλωσσική και λογικομαθηματική του νοημοσύνη. Έτσι, όταν το παιδί φτάσει πια στην εφηβεία, το δεξί ημισφαίριο υστερεί σε σχέση με το αριστερό, απλώς και μόνο γιατί δεν είχε αρκετές ευκαιρίες για να αναπτυχθεί. Δυστυχώς, ελάχιστες ευκαιρίες δίνονται στο σχολείο για δημιουργική έκφραση, για εξέλιξη ενός χαοτικού τρόπου σκέψης που ευνοεί την ανακάλυψη, για ενίσχυση της φαντασίας… Γιατί, άραγε, συμβαίνει αυτό και γιατί το επικροτούμε;

Γνωρίζουμε πολλά για ένα δέντρο, αλλά πολύ λίγα για το δάσος

Ο δυτικός πολιτισμός συνδέει την ευτυχία με την επιτυχία και την αναγνώριση και, όπως φαίνεται, το να είναι ένα παιδί γλωσσικά και λογικομαθηματικά «πανέξυπνο» φαίνεται πως στο γονέα δίνει την ψευδαίσθηση ότι το παιδί του θα φτάσει στην κορυφή. Με αυτό τον τρόπο ενισχύεται ο φαύλος κύκλος ενός βιομηχανικού εκπαιδευτικού συστήματος που ουσιαστικά παράγει εξειδικευμένους εργάτες, οι οποίοι ενίοτε παίρνουν τον τίτλο «επιστήμονες».

Φυσικά, η κοινωνία μας έχει ανάγκη από εξειδικευμένους επιστήμονες, όμως ένας κόσμος από εξειδικευμένους επιστήμονες μπορεί να καταλήξει προβληματικός, καθώς θα υπάρχουν άνθρωποι που θα γνωρίζουν πολύ λίγα για τον κόσμο γενικά – ο καθένας θα ξέρει πολλά για ένα δέντρο, αλλά πολύ λίγα για ολόκληρο το δάσος.

Ηomo Universalis: Oλιστικός τρόπος σκέψης και έκφρασης

Από την εποχή της Αναγέννησης, η ανάγκη για να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε ολιστικά, συνοψίστηκε στην έννοια του homo universalis, κλασικό παράδειγμα της οποίας αποτελεί ο γνωστός σε όλους Leonardo da Vinci. Για να εκμεταλλευτούμε όσο το δυνατόν περισσότερο τα πολύτιμα προσόντα μας και για να προωθήσουμε τις δυνατότητές μας στην καθημερινή μας ζωή, ο Leonardo είχε προτείνει τις παρακάτω αρχές:

1. περιέργεια,
2. θέληση να μάθουμε από τα λάθη και τις εμπειρίες μας,
3. συνεχή όξυνση των αισθήσεων μας,
4. ενστερνισμό της αμφιβολίας και του παραδόξου,
5. ανάπτυξη ολιστικής σκέψης
6. καλλιέργεια της χάρης, της αμφιδεξιότητας, της καλής φόρμας και της αυτοκυριαρχίας,
7. ανακάλυψη του τρόπου με τον οποίο όλες αυτές οι αρχές συνδυάζονται και πώς η καθεμία σχετίζεται με όλες τις άλλες.

Εκατοντάδες χρόνια μετά, το 1983, ο Howard Gardner, στο βιβλίο του “Frames of Mind: The Theory of Multiple Intelligences”, μιλά για την Πολλαπλή Νοημοσύνη, ερευνώντας ακριβώς την πολλαπλή έκφραση της νοημοσύνης, της σκέψης και της έκφρασης. Οι οκτώ τύποι Πολλαπλής Νοημοσύνης που πρότεινε συνοπτικά είναι οι εξής:

1. Γλωσσική Νοημοσύνη
   Είναι σχετική με τις λέξεις, τη γλώσσα και το πώς συνδυάζονται οι προτάσεις μεταξύ τους για να εκφράσουν ιδέες με τρόπο λεκτικό. Όσοι έχουν αναπτυγμένη γλωσσική νοημοσύνη είναι ευαίσθητοι στη σημασία των λέξεων και στο πώς ακούγονται.
2. Λογικομαθηματική Νοημοσύνη
   Αφορά στις σχέσεις αιτιών και αποτελεσμάτων, καθώς και πρακτικές λύσεις προβλημάτων. Όσοι έχουν αναπτυγμένη λογικομαθηματική νοημοσύνη χρησιμοποιούν δεδομένα και λειτουργούν με πρακτικό και δημιουργικό τρόπο.
3. Χωροταξική Νοημοσύνη
   Υπάρχει η τάση να σκεφτόμαστε με εικόνες και μπορούμε να σχηματίσουμε νοητικά μοντέλα του κόσμου στο μυαλό μας. Τα άτομα με αναπτυγμένη χωροταξική νοημοσύνη προσανατολίζονται καλά στο χώρο και μπορούν να διατάξουν αποτελεσματικά τα αντικείμενα σε περιορισμένο χώρο.
4. Νατουραλιστική Νοημοσύνη
   Συνδέεται με την ικανότητα αναγνώρισης φυσικών μορφών και την τάση επικοινωνίας με τη φύση και τα ζώα. Τα άτομα με αναπτυγμένη νατουραλιστική νοημοσύνη κατανοούν τα μοτίβα της ζωής και τις φυσικές δυνάμεις.
5. Κιναισθητική Νοημοσύνη
   Τα άτομα με αναπτυγμένη σωματική-κιναισθητική νοημοσύνη σκέφτονται μέσω της κίνησης και χρησιμοποιούν το σώμα τους με επιδέξιο και εκφραστικό τρόπο.
6. Μουσική Νοημοσύνη
   Είναι σχετική με ήχους, ρυθμούς και μελωδίες. Η σκέψη περνά μέσα από το φίλτρο της μουσικότητας, γι’ αυτό και υπάρχει στενή σχέση μεταξύ της μουσικής, των συναισθημάτων και της αντίληψης του κόσμου.
7. Διαπροσωπική Νοημοσύνη
   Είναι απαραίτητη στην αλληλεπίδραση με άλλα άτομα, στην κατανόηση κοινωνικών καταστάσεων και στην πρόβλεψη κοινωνικών συνεπειών. Συνδέεται με την ικανότητα ενσυναίσθησης και με πολλά χαρακτηριστικά της συναισθηματικής νοημοσύνης, όπως αυτή ορίστηκε από τον Daniel Goleman.
8. Ενδοπροσωπική Νοημοσύνη
   Αναφέρεται στην κατανόηση και τη γνώση του εαυτού μας. Τα άτομα με αναπτυγμένη ενδοπροσωπική νοημοσύνη δουλεύουν πολύ τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους και ενδιαφέρονται στο πώς αυτή επιδρά στις σχέσεις με τους άλλους.

Φαίνεται πως η ιδέα της ολιστικής σκέψης, της ποικιλοτροπίας της έκφρασης και της διαδραστικής νοημοσύνης δεν έπαψε ποτέ τελικά να αποτελεί μιαν αλήθεια που λειτουργεί σύμφωνα με τη φύση του ανθρώπου και όχι ενάντια σε αυτήν. Μήπως ήρθε η ώρα να την (ξανα)ανακαλύψουμε;

Πηγή: http://www.naturanrg.gr/pollaplh-nohmosynh-mhpws-hrthe-h-wra-na-thn-ksanaanakalypsoyme/

=========================================================

Χειριστικοί γονείς: Πώς θα μεγαλώσετε λιγότερο καταπιεσμένα παιδιά

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑαπό Έλενα Μπούλια | 11 Μαρ 2014

Πηγή :  http://www.mama365.gr/15074/heiristikoi-goneis-pos-tha-megalosete-ligotero-kat.html

Σε έναν ιδανικό κόσμο όλα τα παιδιά θα μεγάλωναν από γονείς που τα αγαπούν και τα φροντίζουν με κάθε πιθανό τρόπο. Που τα καθοδηγούν σωστά και τους δίνουν όλα τα απαραίτητα εφόδια για να ακολουθήσουν, καθώς ενηλικιώνονται, την ζωή που επιθυμούν με αυτονομία και αυτογνωσία. Παιδιά που μεγαλώνουν από τέτοιους γονείς έχουν την τάση, ακόμα κι αν στα εφηβικά τους χρόνια απομακρύνθηκαν κάπως από αυτούς, να επιστρέφουν πάντα κοντά τους με αγάπη. Δυστυχώς, όμως, δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο...

...γιατί αν ζούσαμε, δεν θα υπήρχαν τόσα προβλήματα ανάμεσα στις σχέσεις γονιών και παιδιών, τα οποία οδηγούν σε δυστυχισμένους ανθρώπους που, αν δεν καταφέρουν να διορθώσουν κληρονομικές προβληματικές συμπεριφορές, καταλήγουν να μεγαλώνουν κι άλλους δυστυχισμένους ανθρώπους. Και οι χειριστικοί γονείς κάνουν ακριβώς αυτό: Εν αγνοία τους, πολλές φορές, ασκούν στο παιδί τους αφόρητη πίεση, του μεταφέρουν τα προβλήματά τους, του δημιουργούν ενοχές και λίγο-λίγο το απομακρύνουν, οπωσδήποτε συναισθηματικά και σταδιακά στην πράξη.

Η κ. Τριανταφυλλιά Χαρίλα, ψυχολόγος ειδικευμένη στη συστημική-οικογενειακή ψυχοθεραπεία, επισημαίνει τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού και δίνει πολύτιμες συμβουλές τόσο για να αντιμετωπίσουμε έναν τέτοιο γονιό όσο και για να αποδυθούμε συμπεριφορές που δεν θέλουμε να εισπράξουν τα παιδιά μας.

Τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού

H κ. Χαρίλα εξηγεί ότι χειριστικός μπορεί να θεωρηθεί ένας άνθρωπος, ο οποίος ξέρει πολύ καλά να οδηγεί έτσι τις καταστάσεις, ώστε να επωφεληθεί ο ίδιος. Όταν το χαρακτηριστικό αυτό αποδίδεται σε έναν γονέα είναι αρκετά οξύμωρο, καθώς ο γονικός ρόλος του προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού και της ατομικότητας. Πώς, λοιπόν, γίνεται ένας γονιός να είναι χειριστικός; Να χειρίζεται καταστάσεις που αφορούν το παιδί του –ανήλικο ή ενήλικο– προς δικό του όφελος;

Όλα ξεκινούν όταν στη βάση της σχέσης υπάρχει η θυσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι θυσιάζει στοιχεία του εαυτού του ή της ζωής του, κάποια στιγμή θα το ζητήσει πίσω. Στην περίπτωση, λοιπόν, ενός χειριστικού γονιού, υπάρχει η αίσθηση του «χρέους» ή της «υποχρέωσης» ή της «οφειλής» από το παιδί προς το γονιό, στο όνομα της θυσίας που ταυτίζεται με την αγάπη. Ως αποτέλεσμα, το παιδί οφείλει στο γονιό του να ζήσει μια ζωή όπως ο γονιός τη φαντάζεται για το ίδιο. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό το σενάριο θα καταγραφεί ως αχαριστία, ως λάθος, ως αδιαφορία.

Αυτό συμβαίνει, όταν οι γονείς βιώνουν απουσία χαράς από τον γάμος τους. Έτσι, ασυνείδητα ζητούν από τα παιδιά τους να τους φροντίσουν συναισθηματικά και να έχουν για πάντα κυρίαρχο ρόλο στη ζωή τους: Με το να φροντίζουν το εγγόνι όχι ως παππούδες αλλά ως γονείς, να έχουν λόγο στο γάμο του παιδιού τους, να εμπλέκονται στη δουλειά, τις επιλογές, τις αποφάσεις του. Κι αν το παιδί δυσανασχετήσει, ο γονιός θυμώνει παιδιάστικα, δίνει διπλά μηνύματα «εσύ να είσαι καλά και άσε με εμένα» και φέρεται σαν να νοιώθει προδομένος και εγκαταλελειμμένος.

Ο χειριστικός γονιός έχει συνήθως κάποια ή όλα από τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

• Συμπεριφέρεται παιδιάστικα
• «Τρέφεται» από το παιδί του, με όποιον τρόπο μπορεί
• Το κάνει να νιώθει ενοχές
• Συμπεριφέρεται σαν το παιδί να του χρωστά κάτι
• Χρησιμοποιεί το παιδί του
• Σκέφτεται μόνο τον εαυτό του
• «Πνίγει» το παιδί του
• Σταματά να είναι τρυφερός όταν το παιδί του δεν κάνει όσα εκείνος θέλει
• Αποθαρρύνει το παιδί από τα όνειρά του, λέγοντας ότι είναι αδύνατα ή τρελά
• Κάνει το παιδί του να νιώθει άσχημα, προκειμένου να κάνει πράγματα για αυτόν
• Εμπλέκεται στην ζωή, την εργασία, τις σχέσεις και τον γάμο του παιδιού
• Πλημμυρίζει το παιδί με το «δράμα» που ζει, απομακρύνοντάς το από δικά του προβλήματα.

Το κακό που μπορεί να κάνει ο χειριστικός γονιός στο παιδί

«Για να μπορέσει να υπάρξει μια τέτοιου είδους σχέση που ζητάει ο γονιός αυτός, σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει αυτονομηθεί. Και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει το παιδί ως ενήλικας: Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και αναρωτιέται συνεχώς για τις λάθος επιλογές που κάνει», απαντά η κ. Χαρίλα και διευκρινίζει:

Ένας γονιός που ζητά φροντίδα από το παιδί του και θέλει να έχει ενεργό ρόλο στην ενήλικη πια ζωή του, στην πραγματικότητα του ζητά να μην μπορέσει να αυτονομηθεί, να διαφοροποιηθεί, να ενηλικιωθεί, να ζήσει με ευθύνη ζωής. Κι ενώ το παιδί – ενήλικας θα καταγραφεί ως ανεπαρκής, στην πραγματικότητα η ανεπάρκεια του γονιού είναι που δεν επιτρέπει στο παιδί να ωριμάσει.

Η κατάσταση αυτή δεν γίνεται αμέσως αντιληπτή, καθώς το κύριο χαρακτηριστικό ενός χειριστικoύ γονιού είναι η συνεχής παροχή και η φροντίδα με τη μορφή εξυπηρέτησης. Και αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί τύψεις στο παιδί – ενήλικα: «Πώς γίνεται να δυσανασχετώ και να θυμώνω με τον άνθρωπο που μου προσφέρει τόσα;». Η παγίδα είναι πως αυτή η εξυπηρέτηση βολεύει, και το παιδί – ενήλικας στερεί τον εαυτό του από το να παράγει άλλες λύσεις και προτιμά την έτοιμη παροχή.

Πώς διαχειρίζεται κανείς τον χειριστικό γονιό

«Αυτό που δεν συνειδητοποιεί ο χειριστικός γονιός είναι πως η ενοχοποίηση που δημιουργεί ασυνείδητα στο παιδί του, ώστε να μείνει για πάντα κοντά του έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: Το παιδί – ενήλικας, αν και φαινομενικά θα είναι κοντά, αυτό που εύχεται είναι να ξεφορτωθεί αυτό το βάρος που νοιώθει. Και για αυτό ακριβώς μένει εκεί: Οι ενοχές, τελικά, δεν είναι αυτές που έχει δημιουργήσει ο γονιός, αλλά αυτές που έχει δημιουργήσει ο ίδιος στον εαυτό του τη στιγμή που εύχεται να τον ξεφορτωθεί για να μπορέσει τελικά να νοιώσει ελεύθερος» λέει η ειδικός και συνεχίζει:

Για να αρχίσει να αλλάζει αυτή η κατάσταση δύο πράγματα είναι σημαντικά: «Το ξεβόλεμα, που αντιστοιχεί στο τέλος της εξυπηρέτησης και των έτοιμων παροχών που προσφέρονται από το γονιό, και δεύτερον το από καρδιάς «ευχαριστώ», για ό,τι έχει προσφερθεί μέχρι τώρα».

Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει κανείς να αλλάξει τους γονείς του και τον τρόπο με τον οποίον σκέφτονται ή φέρονται. Δεν είναι, όμως, τόσο δύσκολο να τους βάλει όρια, προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό του και τις επιλογές του (π.χ. τον γάμο του). Ακόμα κι αν κανείς εξαρτάται (π.χ. οικονομικά) από τους γονείς αυτού, οφείλει, προκειμένου να ευτυχίσει, να αναλάβει τον έλεγχο της ζωής του. Πώς;

Έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό σας: Δεν θέλετε να τους πληγώνετε, αλλά οφείλετε να υποστηρίζετε τον εαυτό σας. Αν οι γονείς σας σάς αγαπούν θα σεβαστούν την ζωή σας και τα όρια που θέτετε.

Λέγοντας «όχι»: Μάθετε να τους λέτε «όχι». Με τον τρόπο αυτό θα αρχίσουν να το σκέφτονται περισσότερο πριν σας φορτώσουν τα «βάρη» τους. Μην τους επιτρέπετε να έρχονται συνεχώς σε εσάς για να τους «σώσετε» -δεν γίνεται να είστε πάντα το στήριγμά τους.

Γίνετε παράδειγμα: Αποδείξτε τους ότι δεν είστε σαν αυτούς και ότι έχετε τον έλεγχο της ζωής σας. Μην ακολουθείτε τα βήματά τους –ξέρετε πόσο σας έχουν επηρεάσει οι πράξεις τους. Και υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι εσείς δεν θα γίνετε χειριστικός γονιός!

Πώς ΔΕΝ θα γίνετε χειριστικοί γονείς

Όπως η κ. Χαρίλα ανάφερε νωρίτερα, όλη αυτή η σχέση παιδιού - γονιού ξεκινά από τη ματαίωση προσδοκιών από τον σύζυγο, από την απουσία χαράς στον γάμο, από την έλλειψη καλής κοντινότητας μεταξύ των συζύγων που οδηγεί στην παραπάνω κοντινότητα παιδιού – γονιού. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό το ζευγάρι να κάνει όρκους ζωής μεταξύ του. Να μην μείνουν στο να είναι μόνο γονείς, αλλά να χαίρεται ο ένας τον άλλον στα εύκολα και τα δύσκολα. Γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να αυτό-καταργούνται ως γονείς καθώς το παιδί τους θα μεγαλώνει. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να δίνουν αυτή τη φροντίδα στο παιδί τους, που θα το οδηγήσει στην αυτονόμηση. Όχι αυτή τη φροντίδα, που θα οδηγήσει το παιδί να τους έχει για πάντα ανάγκη. Το κινεζικό γνωμικό: "καλύτερα να μάθεις κάποιον να ψαρεύει, παρά να του προσφέρεις ψάρια για να χορτάσει την πείνα του", παρουσιάζει ακριβώς αυτή τη διεργασία.

- See more at: http://www.mama365.gr/15074/heiristikoi-goneis-pos-tha-megalosete-ligotero-kat.html#sthash.TKas7vt8.dpuf

============================================================

10 ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Ναι, το πρωινό ξύπνημα του είναι ένα καθημερινό βασανιστήριο για εσάς, αλλά με ένα καλό σύστημα, υπάρχει τρόπος να το κάνετε πολύ πιο εύκολο.   
Επιμείνετε στη ρουτίνα
Πλύσιμο, ντύσιμο, πρωινό, βούρτσισμα δοντιών. Η ρουτίνα είναι πολύ σημαντική για τα παιδιά, ώστε να συνηθίσουν για το τι θα κάνουν κάθε στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να σας φωνάζουν συνέχεια.

Αποφεύγετε να ανοίγετε το πρωί την τηλεόραση 
Η τηλεόραση αποδιοργανώνει και καθυστερεί όχι μόνο τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους από τις πρωινές ετοιμασίες.

Βάλτε το ξυπνητήρι τουλάχιστον 10 λεπτά νωρίτερα 
Έτσι ώστε να μπορέσετε να ξυπνήσετε με την ησυχία σας πριν σηκώσετε τα παιδιά. Μην ξεχνάτε ότι ένα ευχάριστο για σας ξύπνημα σημαίνει ότι θα είστε ευχαριστημένοι και θα ξυπνήσετε με πολύ πιο ήπιο και γλυκό τρόπο τα παιδιά.

Κάντε μια λίστα
Μια λίστα από το προηγούμενο βράδυ για το τι ρούχα θα φορέσουν τα παιδιά, τι θα ετοιμάσουμε για κολατσιό κτλ. Θα μας βοηθήσει πολύ.

Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας κοιμάται αρκετά το βράδυ
Τα παιδιά χρειάζονται τουλάχιστον 8 με 10 ώρες βραδινού ύπνου για να είναι ξεκούραστα. Αυτό σημαίνει ότι για να ξυπνήσουν στις 7 πρέπει να έχουν κοιμηθεί το αργότερο μέχρι τις 9 το βράδυ. Γι’ αυτό οργανώστε σωστά το ημερήσιο πρόγραμμα και μην αφήνετε τα παιδιά να ξενυχτούν εκτός εάν υπάρχει σοβαρός λόγος.

Λάβετε υπόψη το χαρακτήρα του παιδιού σας
Μερικά παιδιά ξυπνούν με μεγάλη τους χαρά και είναι πάντα ευδιάθετα ενώ άλλα δυσκολεύονται πολύ. Γι’ αυτό αναλογιστείτε: το παιδί σας δυσκολεύεται με τις αλλαγές; Πόση ώρα χρειάζεται για να ολοκληρώσει κάτι, όπως το να ντυθεί; Μήπως θέλει ειδικό τρόπο στο ξύπνημα για να μη γκρινιάζει;
 
Μην χρησιμοποιείτε το σχολείο σαν μπαμπούλα
Συχνά ο λόγος που τα παιδιά δεν θέλουν να σηκωθούν το πρωί είναι γιατί τα έχετε τρομοκρατήσει σε θέματα αργοπορίας ή σε σχέση με μια εργασία που ξέχασαν. Επίσης όταν το παιδί έχει κάποιο  πρόβλημα με άλλα παιδιά ή με το δάσκαλο, γίνεται απρόθυμο να ξαναγυρίσει εκεί όπου είναι το πρόβλημα. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να μιλάτε καθημερινά με τα παιδιά σας και να σας διηγούνται τη μέρα τους για να μπορέσετε να διακρίνετε τέτοια προβλήματα.

Περιορίστε ό,τι τα αποσπά
Εκτός από την τηλεόραση τα παιχνίδια και ο υπολογιστής το πρωί είναι σίγουρη συνταγή για αργοπορία. Μερικά παιδιά δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν και να τελειώσουν το ντύσιμό τους, το πρωινό τους όταν υπάρχουν εξωγενείς παράγοντες που τα αποσπούν όπως ένα παιχνίδι. Φροντίστε λοιπόν να βάλετε όρους.

Φανείτε ελαστικοί με το πρωινό.
Αν ξέρετε ότι το παιδί σας γενικώς δεν είναι του… πρωινού φροντίστε να βρει στο τραπέζι πράγματα που μπορεί να φάει χωρίς διαμαρτυρία, όπως έτοιμους χυμούς, γάλα, smoothies , δημητριακά ή ένα κουλούρι με τυρί.

Αποφύγετε να το ξυπνάτε απότομα
Ποιος ενήλικος θέλει να τον ξυπνούν με φωνές;. Πόσο μάλλον τα παιδιά. 

ΑΠΟ ΕΛΕΝΗ ΧΑΔΙΑΡΑΚΟΥ

πηγή:

http://www.imommy.gr/nipia/education/article/1887/10-symboyles-gia-na-ginei-to-prwino-ksypnhma-paixnidi/#sthash.lXmOjdpb.dpuf

Παιδικό μνημόνιο

για γονείς

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

• Μην κάνεις για μένα όσα μπορώ να κάνω για τον εαυτό μου. Θα νιώθω σαν μωρό και μπορεί να αρχίσω να σε βλέπω σαν υπηρέτη μου. 
• Μην ξεχνάς ότι μου αρέσει να πειραματίζομαι. Μ’ αυτό τον τρόπο μαθαίνω, γι αυτό, σε παρακαλώ, δείξε υπομονή.
• Μη με προστατεύεις από τις συνέπειες των πράξεών μου. Πρέπει να μάθω από τα βιώματά μου.
• Μην αλλάζεις γνώμη. Μου προκαλείς σύγχυση.

• Μη με πατρονάρεις.
• Μη με απορρίπτεις όταν σου κάνω φυσιολογικές ερωτήσεις. Αν δεν απαντήσεις, θα σταματήσω να σε ρωτάω και θα αρχίσω να ψάχνω για τις απαντήσεις αλλού.
• Θα εκπλαγείς από το πόσο καλά γνωρίζω τι είναι σωστό και τι λάθος.
• Μη με κάνεις να νιώθω ότι τα λάθη μου είναι αμαρτήματα. Πρέπει να μάθω να κάνω λάθη χωρίς να νιώθω ότι είμαι κακό άτομο.

• Μη χρησιμοποιήσεις βία εναντίον μου, γιατί με μαθαίνει πως θα πρέπει να σεβόμαστε μόνο τη βία.
• Μη διαμαρτύρεσαι συνέχεια. Αν το κάνεις θα αναγκαστώ να κάνω τον κουφό.
• Μη μου λες πως είσαι τέλειος και πως δεν κάνεις λάθη. Είναι δύσκολο να ζεις με έναν τέτοιο άνθρωπο.
• Μην ξεχνάς πως δεν μπορώ να μεγαλώσω χωρίς μεγάλη κατανόηση και στήριξη.
• Να μου φέρεσαι σαν φίλο και θα γίνω φίλος σου. Θυμήσου ότι μαθαίνω περισσότερα από τα παραδείγματα που μου δίνεις παρά από την κριτική σου.
• Πάνω απ’ όλα, σε αγαπώ πολύ. Αγάπησέ με κι εσύ.

Πρέπει να μάθει να γράφει και να διαβάζει ένα παιδί από το Νηπιαγωγείο;

Οι περισσότεροι γονείς, ξεκινώντας το παιδί τους το Νηπιαγωγείο, επιθυμούν να του προσφέρουν τα καλύτερα, ενώ έχουν αγωνία για το αν το παιδί τους θα καταφέρει να ανταποκριθεί σε όλα όσα θα του ζητηθούν σε αυτό τον νέο χώρο.  Στο πλαίσιο της ολόπλευρης ανάπτυξης του παιδιού, ένας από τους ρόλους του Νηπιαγωγείου είναι η  σταδιακή προετοιμασία και η προσαρμογή των παιδιών στις μελλοντικές απαιτήσεις που θα συναντήσουν στο Δημοτικό.

Σε τι, όμως, έγκειται η σωστή προετοιμασία;  Ένα από τα θέματα που συζητείται αρκετά είναι το θέμα της Γραφής και της Ανάγνωσης. Ας δούμε τι έχουν να μας πουν οι ειδικοί για αυτό το θέμα.

Πρέπει να μάθει να γράφει και να διαβάζει ένα παιδί από το Νηπιαγωγείο;  της Έρης Πιπεράκη

Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί τους γονείς και προβληματίζει αρκετούς εκπαιδευτικούς, αφού αρκετά συχνά οι γονείς ανησυχούν, θεωρώντας ότι δεν πρέπει να χάνεται χρόνος και ότι το παιδί τους πρέπει ήδη από το νηπιαγωγείο να μάθει ν’ αναγνωρίζει αλλά και να γράφει τα γράμματα κι έτσι συνθέτοντάς τα να γράφει και να διαβάζει λέξεις.

Είναι όμως έτοιμα τα παιδιά αυτής της ηλικίας να εκπαιδευτούν στη γραφή και ανάγνωση ή μήπως εκπαιδεύοντάς τα   παραβλέπουμε όλους αυτούς τους παράγοντες που πρέπει να έχουν αναπτυχθεί επαρκώς, ώστε ένα παιδί να ενταχθεί αβίαστα και φυσικά αποτελεσματικά στο γραπτό λόγο;

Ο προφορικός λόγος είναι εγγενές συστατικό της ανθρώπινης φύσης. Όλα τα παιδιά κατακτούν τη γλώσσα του άμεσου περιβάλλοντός τους και  αποκτούν προφορικό λόγο, εφόσον δεν υπάρχουν σοβαρά αισθητηριακά ή νευρολογικά προβλήματα. Ο προφορικός λόγος δε διδάσκεται αλλά κατακτιέται μέσα σ’ ένα πλαίσιο όπου υπάρχει επικοινωνία και αλληλεπίδραση.

Αντίθετα, ο γραπτός λόγος δεν αποτελεί μέρος της υπόστασης του ανθρώπου. Για ν’ αποκτήσουν τα παιδιά γραπτό λόγο πρέπει να διδαχθούν συστηματικά και να εξασκηθούν, αλλά πρώτα πρέπει να έχουν φτάσει σ’ ένα τέτοιο σημείο αισθητηριακής και νευρολογικής ωρίμανσης που θα τους επιτρέψει ν’ αναπτύξουν ομαλά αυτήν την ικανότητα, χωρίς να δυσκολευτούν και ν’ απογοητευτούν.

Για να μπορέσει ένα παιδί να γράψει και να διαβάσει χρειάζεται να έχει αναπτύξει:

• Καλή αντίληψη του χώρου και δεξιότητες προσανατολισμού στο χώρο, ώστε να κατανοεί οδηγίες που αφορούν χωρικές έννοιες.

• Ικανότητες παρατήρησης και  οπτικής διάκρισης.

• Ικανότητες ακουστικής διάκρισης.

• Οπτική και ακουστική μνήμη.

• Ικανότητες σειροθέτησης.

• Μνήμη αλληλουχιών.

• Επαρκές λεξιλόγιο και κατανόηση των νοημάτων που εκφέρονται μέσω

        των λέξεων.

• Ικανότητα αναγνώρισης των μερών ενός όλου.

• Ικανότητα διάσπασης του όλου σε μέρη.

• Ικανότητα σύνθεσης του όλου από τα μέρη που αποτελείται.

• Ικανότητες ομαδοποίησης και ταξινόμησης πληροφοριών.

• Αυτοέλεγχο για να διατηρεί την προσοχή του.

• Φωνολογική επίγνωση.

Όλες αυτές τις ικανότητες, το νήπιο τις κατακτά κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του στο νηπιαγωγείο ενώ παράλληλα, σταδιακά, αποκτά φωνολογική επίγνωση.

Για να μάθει ανάγνωση και γραφή ένα παιδί πρέπει πρώτα να έχει αποκτήσει φωνολογική επίγνωση. Να κατανοήσει δηλαδή ότι οι λέξεις αποτελούνται από μικρότερες μονάδες χωρίς νόημα (συλλαβές – φωνήματα) και ν’ αρχίσει να σκέφτεται πάνω στη γλώσσα, διακρίνοντας αρχικά τις συλλαβές και μετά τα φωνήματα από τα οποία αποτελείται μια λέξη.

Αν ένα παιδί δεν μπορεί να μας πει από ποιες συλλαβές αποτελείται η λέξη «γάλα» τότε δεν θα καταφέρει να μάθει να τη διαβάζει όσο κι αν του διδάξουμε ανάγνωση και  μόνο όταν καταφέρει να την  αναλύσει στα φωνήματα που την αποτελούν, τότε πλέον θα μπορέσει ν’ αντιστοιχίσει τα φωνήματα με οπτικά σχήματα δηλαδή γράμματα.

Ένα παιδί μπορεί να  καταλάβει ότι τη λέξη μπορούμε να τη χωρίσουμε όχι μόνο σε συλλαβές αλλά και σε φωνήματα, να κάνει δηλαδή φωνημική ανάλυση και σύνθεση, γύρω στην ηλικία των 6 ετών.

Μόνο  αφού έχει κατακτήσει   αυτή την ικανότητα, μπορούμε να προχωρήσουμε στην αντιστοίχηση, δηλαδή στη σύνδεση των φωνημάτων με την εικόνα τους (γράμματα) και στη γραφή των λέξεων. Μέχρι τότε, τα νήπια μπορεί ν’ απεικονίζουν κάποια γράμματα, ακόμα και το όνομα τους ή και λέξεις που βλέπουν, αλλά στην πραγματικότητα απεικονίζουν κάποια σύμβολα χωρίς να έχουν κατανοήσει το γλωσσικό τους φορτίο.

Στο Νηπιαγωγείο, όλες οι δραστηριότητες λαμβάνουν υπόψη τις ατομικές διαφορές από νήπιο σε νήπιο, δεδομένου ότι κάποια νήπια κατακτούν ορισμένες ικανότητες νωρίτερα από κάποια άλλα, τα οποία με τη σειρά τους επιδεικνύουν καλύτερη επίδοση σε άλλους αναπτυξιακούς τομείς.

Στην εξελικτική τους πορεία, όλα τα παιδιά θα κατακτήσουν ικανότητες απαραίτητες για να αντιμετωπίσουν τις μελλοντικές απαιτήσεις στο Δημοτικό.

Η εξέλιξη κιναισθητικών, αντιληπτικών, μνημονικών, γλωσσικών και μεταγλωσσικών ικανοτήτων που γίνεται στο Νηπιαγωγείο, καθιστά ένα νήπιο έτοιμο να εκπαιδευτεί αβίαστα και αποτελεσματικά, χωρίς να δυσκολευτεί/πιεστεί/απογοητευτεί, στην εκμάθηση ανάγνωσης και γραφής ένα χρόνο αργότερα, στην Α΄ Δημοτικού.

_____________________

Η Έρη Πιπεράκη εργάζεται ως ψυχολόγος και ειδική παιδαγωγός στα Εκπαιδευτήρια Δούκα. Είναι κλινική ψυχολόγος και κάτοχος master ειδικής αγωγής από το Northern Illinois University / USA.

 Πηγή: parents.org.gr

Άλφρεντ Άντλερ – Το παιγνίδι και η ψυχολογία του

2 days ago

Αντικλείδι

Ένα φαινόμενο της παιδικής ζωής αποδεικνύει την προπαρασκευή για το μέλλον. Το παιγνίδι. Δεν πρέπει να το θεωρούμε σαν ιδιότροπη έμπνευση των γονιών ή των άλλων παιδαγωγών, Αλλά σαν βοήθεια για την αγωγή, σαν διεγερτικό τού πνεύματος, της φαντασίας και της επιδεξιότητας. Το παιγνίδι προετοιμάζει το μέλλον.

Αυτό δείχνει ή στάση τού παιδιού απέναντι ατά παιγνίδια, η εκλογή εκείνου ή τού άλλου παιγνιδιού, η σημασία που αποδίδει το παιδί στο παιγνίδι. Στο παιγνίδι φαίνεται ακόμη ο χαρακτήρας των σχέσεων του παιδιού προς το περιβάλλον του, ποια είναι η στάση του απέναντι των άλλων, αν είναι φιλική ή εχθρική και τέλος αν η τάση προς επιβολή κυριαρχεί. Το παιγνίδι λοιπόν έχει εξαιρετική σημασία. "Όλες οι παρατηρήσεις πού μας δείχνουν ότι το παιγνίδι είναι μια προετοιμασία για το μέλλον, οφείλονται στον καθηγητή της Παιδαγωγικής Gross πού απέδειξε ότι ή ίδια τάση παρατηρείται και στα παιγνίδια των ζώων.

Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις πού συμπληρώνουν τις παραπάνω αρχές. Το παιγνίδι θέτει κυρίως σε κίνηση το κοινωνικό συναίσθημα, τόσο ανεπτυγμένο στο παιδί, πού προσπαθεί με κάθε τρόπο να το ικανοποιήσει. Αυτό ακριβώς δίνει στο παιγνίδι το θέλγητρό του. Τα παιδιά πού απομακρύνονται από το παιγνίδι είναι γιατί φοβούνται μήπως δεν το καταφέρουν. Τέτοια είναι τα παιδιά πού ηθελημένα δεν ανακατεύονται στο παιγνίδι, πού όμως, όταν πάρουν μέρος, το διαλύουν. Οι κυριότεροι λόγοι αυτής της στάσεως είναι η έπαρση, η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον εαυτό τους και κατά συνέπεια ο φόβος μήπως δεν παίξουν καλά το ρόλο τους. Μπορούμε, κατά κανόνα, να εξακριβώσουμε το βαθμό του κοινωνικού συναισθήματος του παιδιού, προσέχοντας τον τρόπο πού παίζει.

Άλλο στοιχείο πού εκδηλώνεται καθαρά στο παιγνίδι, είναι ο σκοπός για την επίτευξη υπεροχής πού προδίδεται από την τάση του παιδιού να διατάσσει, να κυβερνά. Αυτό θα το αντιληφτούμε παρακολουθώντας αν και με ποιό τρόπο το παιδί προσπαθεί να αναδειχθεί και μέχρι ποιό σημείο προτιμά τα παιγνίδια πού του προσφέρουν την ευκαιρία να ικανοποιήσει αυτές τις τάσεις του και, να παίζει ρόλο κυριάρχου. Δεν υπάρχουν παιγνίδια πού να μην εξυπηρετούν ένα από τα τρία στοιχεία: προετοιμασία για τη ζωή, κοινωνικό συναίσθημα και δίψα κυριαρχίας.

          "Παιδικά παιχνίδια "- Pieter Bruegel the Elder -1560

Το παιγνίδι εξυπηρετεί κι’ ένα ακόμη στοιχείο: το παιδί, παίζοντας, δίνει διέξοδο στην ενεργητικότητα του. Κατά το παιγνίδι το παιδί αφήνεται λιγότερο ή περισσότερο στην πρωτοβουλία του και ή δραστηριότητα του, καθώς και των άλλων παιδιών πού παίζουν μαζί του, καθορίζεται από το παιγνίδι. Υπάρχουν πολλά παιγνίδια πού βοηθούν τις δημιουργικές δυνάμεις του παιδιού. Το παιγνίδια μάλιστα πού προσφέρουν ευρύ πεδίο στο παιδί για την ανάπτυξη της δημιουργικότατος, το βοηθούν σημαντικά στο μελλοντικό του επάγγελμα. Και υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις όποιες, πριν ο ράφτης κάνει ρούχα για τούς ανθρώπους, έκανε ρούχα για κούκλες.

Το παιγνίδι είναι αδιάσπαστα ενωμένο με την ψυχική ανάπτυξη του παιδιού. Αποτελεί την επαγγελματική του απασχόληση κατά ένα τρόπο και έτσι το αντιλαμβάνεται. Γι’ αυτό ακριβώς είναι κακό να ενοχλούμε το παιδί όταν παίζει. Τίποτα δεν μας επιτρέπει να θεωρούμε το παιγνίδι σαν χάσιμο χρόνου. Έχοντας απ’ όψη το μέλλον, βρίσκουμε σε κάθε παιδί, κάτι από τον μελλοντικό μεγάλο, πού θα έχει κάποιο σκοπό στη ζωή του. Η γνώση ενός ατόμου και ή κρίση μας γι’ αυτό διευκολύνεται σε μεγάλο βαθμό, Αν μάθουμε τι ήταν κατά την παιδική του ηλικία.

  Aπό το βιβλίο του Α.Αντλερ – Ανθρώπινοι χαρακτήρες - 1956 

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com